Z babcią

Nigdy nie chodziłam z moimi babciami na spacery; prawie ich nie znałam. A miałam duże szanse na długą, wspaniałą znajomość, przynajmniej z jedną z nich, ponieważ żyła lat 96. Odeszła, kiedy ja byłam już mężatką z trojgiem dzieci. Szkoda, że rodzice nie zadbali o nawiązanie relacji między babciami a wnuczką:(  Nie wiem dlaczego, akurat dzisiaj, moja wyobraźnia powędrowała tak daleko? Chyba trochę za daleko...? Z pobłażaniem uśmiecham się do mojej wyobraźni:)

Z babcią

Fajnie iść z babcią na spacer;

oglądać ptaki i drzewa,

można piosenek posłuchać,

bo babcia zawsze coś śpiewa.

Fajnie iść z babcią za rękę,

kopać kamyki po drodze,

liczyć gołębie na dachach

i skakać na jednej nodze.

Fajnie iść z babcią do domu

tornister niosąc na plecach;

powtarzać tabliczkę mnożenia 

i mówić o szkolnych hecach.

Fajnie iść z babcią donikąd,
gdy w sercu niepokój nieznany,
a zwykle niepokój się budzi,
gdy kwitną majowe kasztany.

Fajnie iść z babcią przed siebie,

nawet nie trzeba rozmowy,

choć milczeć z babcią nie można;

bo temat jest zawsze gotowy.

Fajnie iść z babcią pod rękę;

wspominać dzieciństwa lata,

pchać wózek z maleńkim synkiem

i myśleć o sobie tata...