Świat Jeremiego, czyli Jeremkowe bajki babci Elżbiety

Kiedy Jeremi z Mamusią wrócili do domu ze szpitala, zaczęłam pisać bajeczkę, której głównym bohaterem był oczywiście mój maleńki Wnuk. Wyobrażałam sobie jak wyglądały pierwsze godziny i dni w zupełnie nowym dla Jeremiego miejscu, a w dniu odwiedzin , zwróciłam uwagę na półeczkę z zabawkami Maluszka i do głowy przyszedł mi pewien pomysł.

Pewnego sierpniowego dnia Słonko szybciej niż kiedykolwiek wdrapało się na sam środek błękitnego nieba. Tym pośpiechem zadziwiło wielu ludzi, którzy przystawali, podnosili oczy ku górze  i z niedowierzaniem kręcili głowami. – Jak to Słonko szybko dzisiaj wstało? – Jak ten czas szybko leci? – mówili do siebie. Tymczasem Słonko wspięło się tak wysoko, by zaspokoić swoją wielką ciekawość. By zajrzeć przez okno do pewnego pokoju, w którym od wczoraj mieszkał malutki, całkiem nowy  chłopczyk. Słonko szybko odnalazło zielone rolety i zajrzało swoimi złotymi promieniami do białego łóżeczka. Udało się! Leżał tam maleńki, czarnowłosy chłopiec, nad którym, z uśmiechami na twarzach, pochylali się Mama i Tata. Powitanie Słonka z maleństwem było bardzo radosne. Promyczki delikatnie gładziły buźkę chłopczyka; jego śpiące oczka, nosek, policzki i bródkę. Biegały po pokoju, by za chwilę zatrzymać się w białym łóżeczku Jeremiego, bo tak miał na imię ten mały chłopczyk.

Słonko odwiedzało Jeremiego każdego dnia i każdego dnia było mocno zdziwione, że chłopczyk tak szybko rośnie. Gdy Jeremi spał, promyki Słonka delikatnie głaskały jego główkę, gdy się budził, zabawiały maluszka puszczając słoneczne „zajączki”. Najbardziej jednak lubiło siadać na krawędzi łóżeczka i opowiadać ciekawe historie. O czym? Chcesz wiedzieć? Posłuchaj.

Co się zdarzyło na półce z zabawkami

Od samego rana na półce z zabawkami panował wielki bałagan i hałas. Zajączek Zenek krzyczał na Owieczkę Oleńkę, bo wpychała się na jego miejsce. Owieczka próbowała coś wyjaśnić, ale Zając zatykał łapkami uszy i nie chciał jej słuchać. Śpiewał przy tym głośno: – Trala la, trala la, zrobiła się tu heca!  W całym pokoju słychać było jak mocno bije serduszko Owieczki.  Oleńka była bliska płaczu, bo nie mogła wytłumaczyć Zającowi dlaczego jest tak ciasno i głośno. A to była wina nowych zabawek, które wprowadziły się na półkę. Był wśród nich gruby, fioletowy Hipopotam, zwinna zielona Żabka, Pszczółka Maja, Biedronka Bolek i Żuczek Żaneta. Hipopotam Heniek zajmował bardzo dużo miejsca. Był przy tym wyjątkowo nieuważny. Nie zauważył, że siadając przygniótł udko Żabce Zosi. Żabka głośno krzyknęła: – Ojej, to boli! – i z trudem wyciągnęła nogę spod Heńka. Olbrzym nie przeprosił, choć poczuł jak ucieka mu „poduszeczka”z żabiego udka.

– Och,  jaki gbur z tego Heńka – westchnęła  Owieczka. Słysząc to, Pszczółka postanowiła stanąć w obronie Żabki i już, już zamierzała wbić żądło w Hipopotamowy brzuch, gdy pojawiła się Mama. Zdjęła z półki wszystkie zabawki i ułożyła je jak należy. Pierwszy swoje miejsce zajął Zajączek, a zaraz za nim biała Owieczka. Potem na półce pojawił się kosz. Mama wyznaczyła w nim miejsce dla każdego zwierzątka. I zaraz okazało się, że wszystkim jest wygodnie. Zajączek przestał śpiewać swoją piosenkę i zawstydzony zasłonił oczy długimi uszami. W tym momencie chciał zapaść się, albo lepiej spaść z półki. Był przecież taki niemiły dla Owieczki. Na szczęście Oleńka uśmiechnęła się do niego i powiedziała: – Już się nie gniewam. Wtedy Zajączek podniósł uszy do góry i pięknie przeprosił Oleńkę za swoje zachowanie. Po chwili rozległ się ich wesoły śpiew: – Trala la, trala la, skończyła się już heca! Do chóru przyłączały się kolejno inne zwierzątka. Tylko Hipopotam nie śpiewał. Był bardzo zawstydzony. Wreszcie zdobył się na odwagę i przeprosił Żabkę. Zaraz potem odetchnął z ulgą. Na półeczce zapanował porządek i zgoda. Wszystkie zwierzątka odtąd bardzo się lubiły i uważały, by nikomu nie robić krzywdy. Wracając na półkę od małego chłopczyka, z którym bardzo lubiły się bawić, zawsze zajmowały swoje miejsca.

A wieczorem cichutko opowiadały o zabawach z Jeremim, bo tak miał na imię ten mały chłopczyk. 

Pewnego dnia Rodzice Jeremiego  kupili ochraniacz do łóżeczka Synka, by Maluszek był bezpieczny, gdy stanie się bardziej ruchliwy. I tak powstała kolejna z bajeczek babci Elżbiety.

W Jeremkowym łóżeczku

Jeremi spał otulony swoim ulubionym, niebieskim kocykiem. Tymczasem w jego łóżeczku działo się coś dziwnego. Przyszły tam różne zwierzątka. Siedziały przy szczebelkach i z ciekawością przyglądały się śpiącemu chłopczykowi. Wiedziały, że znalazły się w łóżeczku po to, by opiekować się maleństwem. Wkrótce zaczęła się cicha rozmowa. Pierwszy odezwał się Lew Leon: – Jestem najsilniejszy! –To ja będę bronił Jeremiego! powiedział krótko. Pozostałe zwierzątka spojrzały zdziwione na Leona. – Jak to? – zapytała Rybka Rozalka. – Ja też potrafię opiekować się małymi chłopcami – zapewniła i machając ogonkiem podpłynęła bliżej Jeremiego. Chciała być blisko, by w razie czego pokazać swoje umiejętności. Zaraz po Rybce, nieco zdenerwowana, zakwakała Kaczuszka Kazia: – Kwa, kwa, co to, to nie! – Nie pozwolę, by tylko Leon był opiekunem! – Ja też doskonale potrafię zajmować się dziećmi! – Wychowałam ich całą gromadkę! – pochwaliła się Kazia. Tymczasem Małpka Fika podrapała się po główce. Nie rzekła ani słowa, ale zaczęła robić małpie figle; skoki, salta i przewroty. Nikt tego głośno nie powiedział, każdy jednak pomyślał, że Fika nadaje się na opiekunkę. Może nawet bardziej niż inni? Zwierzątka popatrzyły po sobie i zauważyły, że jeszcze Wilk Zenek i Wielbłąd Garbek nic nie powiedzieli, ani nie pokazali. Może dlatego, że nie potrafili pochwalić się czymkolwiek. Ale i oni bardzo chcieli opiekować się Jeremim. Mówiły o tym ich pełne troski spojrzenia, skierowane na śpiącego chłopczyka. Tymczasem Lew, który do tej pory przysłuchiwał się rozmowie zwierząt, ryknął nieco głośniej, by zwrócić na siebie uwagę: – Mówcie sobie co chcecie, jestem najsilniejszy i to ja o wszystkim zdecyduję! Ale nikt nie przejął się słowami Leona. Zwierzątka zaczęły kłótnię; kwakały, szczekały, ryczały i piszczały. W łóżeczku zapanował nieopisany hałas.   

I wtedy, na szczęście zjawiła się Mama. Cichutko, by nie obudzić synka zapytała: – O co ta kłótnia? Pierwszy zabrał głos Leon: – Wszyscy chcą bronić Jeremiego, a tylko ja się do tego nadaję, bo jestem bardzo silny! – powiedział i naprężył swoje mięśnie, by nie było żadnych wątpliwości. – A przed czym będziesz bronił mojego synka?- zapytała zaciekawiona Mama. Lew przez dłuższą chwilę nie potrafił odpowiedzieć, choć bardzo chciał powiedzieć cokolwiek. Mama uśmiechnęła się i wyjaśniła: – Dla Jeremiego niebezpieczne są szczebelki w łóżeczku, ale z nimi nie trzeba walczyć! –Trzeba tylko uważać, by nie uderzył o nie w główką, a przed tym chronią miękkie poduszeczki, na których namalowano was. Zwierzątka dopiero teraz zauważyły, że siedzą na poduszeczkach. Popatrzyły na siebie nieco zawstydzone. Ale trwało to tylko minutkę, po której wszystkim wrócił dobry nastrój. Kiedy Jeremi się obudził, od razu zauważył kolorowe zwierzątka. Bardzo mu się spodobały. Chłopczyk uśmiechał się do każdego z nich. A wieczorem Jeremi i Leon odbyli długą rozmowę. O czym rozmawiali? Nikt tego nie wie. To zostanie tajemnicą Jeremiego i najodważniejszego ze zwierząt Lwa Leona.

Po obejrzeniu filmiku nakręconego przez Damiana, na którym Jeremi zaśmiewał się z wizerunku misia koali na bluzeczce, postanowiłam napisać taką oto, troszkę śmieszną, a troszkę pouczającą bajeczkę. W końcu jestem z wykształcenia pedagogiem.

Miś Koala z białej komody

Od samego rana wszyscy mieszkańcy komodowej szuflady zauważyli, że Koala zachowuje się bardzo dziwnie. Mieszkał w tym miejscu od niedawna i jak dotąd był miły, i zwykle uczynny. Ale tak było do wczorajszego wieczoru. Rano, ku zaskoczeniu sąsiadów,  pokazał się z zupełnie innej strony. Co nie znaczy, że tym razem pokazał swoje plecy, tylko po prostu zachowywał się zupełnie inaczej.

Wszystko zaczęło się od pana Samochodzika, który poprosił Koalę, by pomógł mu wyjechać z garażu. Spieszył się bardzo, bo był umówiony z Żyrafą. A tu pech! Silnik ani myślał zapalić. Niestety, Koala ani myślał pomagać. W odpowiedzi na prośbę wzruszył tylko ramionami i wymachując teczką ruszył przed siebie. Nie odpowiadał na pozdrowienia, na nikogo nie patrzył, niósł swoją głowę prawie w chmurach. W takiej sytuacji pan Samochodzik musiał poradzić sobie sam, co mu się zresztą udało, choć minęło sporo czasu nim zabrał Żyrafę na umówioną przejażdżkę.

Tymczasem rodzina Króliczków od rana zajmowała się tym, co lubi najbardziej. Zaraz po śniadaniu cała gromadka zaczęła zabawę w berka. Króliczki bawiły się wesoło, gdy nagle spostrzegły Koalę. Wszystkie chórem krzyknęły: – Dzień dobry! -  Zapraszamy do zabawy! Ale Koala nawet nie popatrzył w ich stronę. Zebra, która przyglądała się całej sytuacji, ze zdziwienia nie była w stanie wydobyć z siebie głosu.

Wieczorem wszyscy mieszkańcy komodowej szuflady spotkali się na herbatce. Prawie wszyscy. Nie było z nimi Koali. – Co się stało z naszym Misiem? – zapytał Królik, bo wciąż jeszcze był zadziwiony zachowaniem miłego, jak dotąd, sąsiada. I wtedy odezwała się Żyrafa – Myślę,  że Koala jest dumny, a  może nawet zarozumiały! Wczoraj wieczorem – ciągnęła Żyrafa - spotkaliśmy się z małym chłopcem, któremu Koala spodobał się tak bardzo, że jego rodzice nakręcili film. Koala został aktorem! Dlatego nie chce się już z nami bawić, ani pomagać, ani pić wieczornej herbatki i miło rozmawiać – zakończyła cicho Żyrafa. –  No to wszystko jasne! – smutnym głosem powiedział pan Samochodzik.

Mijały kolejne dni. Mieszkańcy komodowej szuflady zajęci swoimi sprawami, nie zwracali już uwagi na Misia Koalę. Aż do pewnego dnia, gdy jak zwykle spotkali się wieczorem, pan Samochodzik miał wszystkim coś do powiedzenia. Okazało się, że całkiem przypadkowo rozmawiał z Koalę. Miś był bardzo smutny i chciał nawet przyjść na wieczorną herbatkę. Niestety, było to niemożliwe, bo musiał się  przenieść do innej szuflady, w której będzie czekał na nowego chłopczyka. Bluzeczka, na której mieszkał, okazała się już za mała na Jeremiego. W nowej szufladzie było dość smuto, bo mieszkały w niej wszystkie za małe ubranka. A wśród nich zielona bluzeczka z Misiem Koalą, który kiedyś był aktorem.

Wizyty Jeremiego w naszym, dziadków mieszkaniu łączyły się od początku z "izolowaniem" kotki Fiery od Maluszka. Niestety, nie możemy ufać kotce, która ma na sumieniu to i owo.

                                            Koci, koci łapki

–  Koci, koci łapki… – śpiewała babcia swojemu malutkiemu wnukowi Jeremiemu, który odwiedził ją z rodzicami. Chłopczyk słyszał już kiedyś tę piosenkę, choć wydawało mu się, że brzmiała troszkę inaczej. Ponieważ nie potrafił jeszcze mówić, tylko o tym pomyślał. W końcu wyszło na to, że piosenka i tak bardzo mu się podoba. Uśmiechał się szeroko, gdy babcia rytmicznie klaskała jego rączkami śpiewając - Koci, koci łapci, pojedziem do babci, babcia da nam kaszki, a dziadek okraski. W trakcie zabawy, od czasu do czasu zza zamkniętych drzwi dobiegało głośne miauczenie. Babcia jednak nie zwracała na to uwagi.

Pod drzwiami siedziała czarno-biała kotka. Była bardzo niezadowolona, bo nie lubiła, gdy ktoś zamykał drzwi od jej pokoju. Bo przecież, wszystkie pokoje w tym mieszkaniu należały do niej. Tylko nie wszyscy o tym dokładnie wiedzieli, a może nie wszyscy chcieli się z tym pogodzić? Gdy nie udało się kotce wymóc otwarcia drzwi, obrażona poszła do innego pokoju, w którym czasami przebywał dziadek Jeremiego. Kotka godziła się na to, bo to ona zajmowała najwygodniejszy fotel, a dziadek jej na to pozwalał bez żadnych protestów. Kotka położyła się wygodnie i nasłuchiwała, co też dzieje się w pozostałej części mieszkania.

Gdy wreszcie otworzyły się  drzwi i Jeremi z babcią poszli do kuchni, kotka natychmiast pobiegła sprawdzić, co się dzieje w zamkniętym dotąd pokoju. A w nim, na samym środku, stało coś zupełnie nieznanego, coś nowego, coś bardzo dziwnego i bardzo ciekawego. Kotka obwąchała ten nowy mebel, który był łóżeczkiem Jeremiego, i niewiele myśląc zgrabnie wskoczyła do środka. Znalazła mięciutką kołderkę, zwinęła się na niej w kłębuszek i zasnęła. Miała nadzieję, że wkrótce do łóżeczka wróci Jeremi i wtedy uda jej się zapoznać z malutkim chłopczykiem. Wcześniej kilka razy próbowała zbliżyć się do niego, ale za każdym razem ktoś odpędzał ją głośnym krzykiem lub tupnięciem. A ona nie miała przecież złych zamiarów wobec Jeremiego, chciała tylko poznać jego zapach i może troszkę poocierać się, bądź polizać maluszka. Była zdziwiona, dlaczego ludzie nie pozwalają jej na to?  Pamiętała, że czasami zdarzyło jej się zrobić komuś krzywdę, ale nigdy bez powodu. Kiedy mały szczeniaczek wszedł na jej terytorium zareagowała ostro i drapnęła go pazurem. – Niech wie, że nie wolno mu wchodzić do mojego mieszkania! – tłumaczyła się w myślach. Kilka razy ugryzła pana domu, bo nie chciał się z nią bawić, albo nie podał jej jedzenia. Nie lubiła gdy ktoś czyścił jej uszy lub wpychał do pyszczka tabletki. I w takich sytuacjach też by drapała lub gryzła, gdyby nie to, że była zawinięta w kocyk i nie mogła swobodnie ruszać łapkami.

Po pewnym czasie zmęczony Jeremi wrócił z babcią do pokoju, bo przyszła pora jego drzemki. Babcia już, już chciała położyć wnuka w  łóżeczku, a tu niespodzianka! Łóżeczko zajęte. Babcia uśmiechnęła się tylko i pokazała Jeremiemu zwierzątko, które zajęło jego miejsce. Przebudzona kotka niechętnie wyskoczyła na zewnątrz i ruszyła w stronę drzwi. Była niezadowolona, że tak raptownie przerwano jej drzemkę, bo miała piękny sen. Śniła jej się miseczka pełna ulubionego jedzenia, dlatego od razu poszła do kuchni sprawdzić, czy to na pewno był tylko sen. Na chwilę pogodziła się z faktem, że w nowym, wygodnym mebelku teraz będzie spał Jeremi. Ale tylko na chwilę.

Z pokoju znów zaczęło dobiegać babcine "Koci, koci łapci" i radosny śmiech Jeremiego. – To nie koci, koci tylko kosi, kosi! – oburzyła się w myślach kotka.