Babcia

"Babcia" to wierszyk z głęboką nauką. Napisałam go, by nigdy nie zapomnieć kto wychowuje dziecko,  czyje warunki i metody muszę respektować pomagając Rodzicom. Przyznaję, że  nie raz doświadczenie matki trojga dzieci, buntowało się i chciało dorwać się do głosu. Nie pozwoliłam na to, bo mogłoby się wszystko popsuć. Bajka, mimo swojej pointy, jest zabawna i mam nadzieję, że u każdego czytelnika wywoła uśmiech na twarzy:) Nieco później powstał drugi wierszyk (jeśli tak można go nazwać). Tam do głosu doszły jednak trudne emocje, wynikające z "odrzucania" moich, babcinych wskazówek.

Babcia

Zaprosiła babcia Mary,

by poprawić jej maniery.

Już strofuje babcia wnuczkę.

Wnuczka będzie mieć nauczkę!

Niech nie garbi się przy stole,

zawsze grzeczna będzie w szkole.

Niech nie mówi, gdy w jej ustach

są ziemniaki czy kapusta!

A do tego też powinna

dla dorosłych stać się inna.

Niech ich zawsze grzecznie wita,

odpowiada, gdy ktoś pyta.

Niech dba Mary o zwierzęta;

pieski, koty i kocięta.

Zwłaszcza zimą o tym myśli,

by dostarczyć im korzyści.

A o kwiaty też codziennie

wnuczka zadbać ma sumiennie,

aby zawsze mokro miały,

pięknie kwitły przez rok cały.

Niech czas spędza swój rozsądnie

i ubiera się porządnie.

Telewizję ograniczy,

zrezygnuje ze słodyczy.

No i jeszcze o porządku.

Niechaj sprząta w każdym kątku,

kurze ściera i zamiata…

i tak aż do końca świata.

Opuściła babcię Mary.

Poprawiła swe maniery?

Tyle na raz tych mądrości,

że w jej głowie mętlik gości.

Teraz dba, aby jej drogi

omijały babci progi.

Uważaj więc babciu miła,

abyś z czymś nie przesadziła!