Rozmowa

Właściwie to nie wiem co lub kto sprowokował mnie do napisania tego wierszyka. Być może nie mogłam się dogadać z jakimś "ktosiem"...i zwyczajnie napisałam , by pozbyć się problemu. Może, kiedy Jeremi będzie starszy, przyda się taka "nauka"...

Rozmowa

Niedaleko, nad strumykiem,

Spotkał żółwik się z żółwikiem.

Że nie mieli czasu sporo,

Do rozmowy już się biorą:

 – Witaj bracie!

 – Witaj kumie!

 – Co u ciebie?

 – Nie rozumiem...

 – No, co słychać?

 – Co ja słyszę?

 – Szum strumyka...coraz ciszej...

 – A co w domu?

 – Co nikomu?

 –  Nie nikomu!

 – Tylko?

 – W domu!

 – Po co komu? Jakim domu?

 – E, nie powiem!

– Nic nikomu?

 – Ty do domu?

 – Tak, do domu!

 – Żegnaj zatem!

 – Jakim latem?

 – No, nie latem!

 – Tylko?

 – Zatem!

 – Idę sobie!

 – Też tak zrobię!

I tak sobie popytali,

Popytali, pogadali,

Każdy poszedł w dalszą drogę.

Co za gadka? Ja nie mogę!

A z powiastki tej wynika:

Czasem szkoda aż języka,

by zamieniać tysiąc słów

nic nie wiedząc z tego... ufffffffffff...

Jejemi jedziemy

Kiedy Jeremi zaczął wypowiadać pierwsze samogłoski i sylaby,  cieszył się bardzo z wymawianych przez nas, szczególnie wyrazów dźwiękonaśladowczych. Wtedy spróbowałam napisać taki wierszyk, który dawałby Jeremiemu okazję do radości; czasami udawało się uzyskać uśmiech Maluszka. A imię Jeremiego pozbawione głoski r, wzięło się stąd, że razem z Mamą Jeremiego zastanawiałyśmy się jak będzie mówił na siebie. Głoska r jest trudną dla dzieci i pojawia się dość późno w rozwoju werbalnym. A więc, najpierw będzie Jejemi:)

Jejemi jedziemy

Jechał wózek:

Tur, tur, tur

Nie ominął

Wszystkich dziur!

Jechał motor:

Pyr, pyr, pyr

Wolno jechał,

Nie miał sił!

Jechał rower:

Dzyn, dzyn, dzyn

Pies go gonił,

Bernardyn!

Jechał tramwaj:

Klam, klam, klam

Gdzie ja jadę?

Nie wiem sam!

Buldog Batman i Koteczka

 A to wierszyk na zamówienie:) Wujek i ciocia Jeremiego posiadają psa, który ma bardzo króciuteńki ogonek. Wierszyk jest i wesoły, i pouczający. Może kiedyś...

Buldog Batman, co to prawie nie ma ogonka

Wyszedł Batman na spacerek.

Przed nim piękny, duży skwerek.

Już ze smyczy jest spuszczony,

Biegnie niczym wiatr szalony.

Biega w prawo, w lewo biega;

No i zjawił się kolega.

Wzajemnie się obwąchali

i bawili razem dalej.

Kundel stanął w środku skwerka*;

Na coś z ciekawością zerka.

Ogon kiwa się w dwie strony;

Kundel jest zadowolony.

Batman przy koledze staje:

-To ciekawe się wydaje!

Chce ogonem powachlować,

By radości swej nie chować.

Patrzy kundel na buldoga,

Gdzie twój ogon? Olaboga!

Batman mocno urażony

Poszedł dumnie w swoje strony.

Z tej powiastki morał taki:

Niech nauczą się dzieciaki

Przy wrodzonej ciekawości,

Nie wyśmiewać się z inności!

Nieco wcześniej powstał wierszyk o naszej koteczce Fierze. Jaka jest? Myślę, że wierszyk odpowie na to pytanie:

  Koteczka  

Żyła sobie pewna kotka. 
Była miła, czasem słodka, 
Lecz bywały też momenty, 
Że by nie zniósł jej i święty!

 Kotka swe mieszkanie miała;
 Dwoje dziadków w nim trzymała:
 Babcia była od jedzenia,
 Dziadek piach w kuwecie zmieniał.

 Kotka dobrze dziadków znała,
 Czasem prośby ich spełniała.
 Dziadek o swym piesku marzył:
 "żeby jakiś się nadarzył."

 Kotka, choć bywała miła,
 Konkurencji nie znosiła!
 By nie dzielić z psem mieszkania,
 Nauczyła się szczekania!

 Ale prawda jest bolesna:
 Nie zastąpi kotek pieska!
Swoje kot nawyki ma;
Całkiem inne są niż psa!

Babcia

"Babcia" to wierszyk z głęboką nauką. Napisałam go, by nigdy nie zapomnieć kto wychowuje dziecko,  czyje warunki i metody muszę respektować pomagając Rodzicom. Przyznaję, że  nie raz doświadczenie matki trojga dzieci, buntowało się i chciało dorwać się do głosu. Nie pozwoliłam na to, bo mogłoby się wszystko popsuć. Bajka, mimo swojej pointy, jest zabawna i mam nadzieję, że u każdego czytelnika wywoła uśmiech na twarzy:) Nieco później powstał drugi wierszyk (jeśli tak można go nazwać). Tam do głosu doszły jednak trudne emocje, wynikające z "odrzucania" moich, babcinych wskazówek.

Babcia

Zaprosiła babcia Mary,

by poprawić jej maniery.

Już strofuje babcia wnuczkę.

Wnuczka będzie mieć nauczkę!

Niech nie garbi się przy stole,

zawsze grzeczna będzie w szkole.

Niech nie mówi, gdy w jej ustach

są ziemniaki czy kapusta!

A do tego też powinna

dla dorosłych stać się inna.

Niech ich zawsze grzecznie wita,

odpowiada, gdy ktoś pyta.

Niech dba Mary o zwierzęta;

pieski, koty i kocięta.

Zwłaszcza zimą o tym myśli,

by dostarczyć im korzyści.

A o kwiaty też codziennie

wnuczka zadbać ma sumiennie,

aby zawsze mokro miały,

pięknie kwitły przez rok cały.

Niech czas spędza swój rozsądnie

i ubiera się porządnie.

Telewizję ograniczy,

zrezygnuje ze słodyczy.

No i jeszcze o porządku.

Niechaj sprząta w każdym kątku,

kurze ściera i zamiata…

i tak aż do końca świata.

Opuściła babcię Mary.

Poprawiła swe maniery?

Tyle na raz tych mądrości,

że w jej głowie mętlik gości.

Teraz dba, aby jej drogi

omijały babci progi.

Uważaj więc babciu miła,

abyś z czymś nie przesadziła!

Trąbole

Dnia pewnego zobaczyłam zdjęcie Jerka, na którym był ubrany w prześmieszną koszulkę z wkomponowanym słoniem. Przyszła mi do głowy taka rymowanka. W ostatniej zwrotce wystąpiło trudne słowo: "kantata". Maja zwróciła mi uwagę, że określenie jest za trudne dla dziecka. I tak powstała druga wersja zakończenia. A co to takiego kantata? Już wyjaśniam: "w muzyce; wieloczęściowy utwór wokalno-instrumentalny, składający się m.in. z arii, duetów, chórów i fragmentów instrumentalnych, oparty na tekstach lirycznych, rzadziej epickich i dramatycznych, o tematyce mitologicznej, pastoralnej, religijnej lub świeckiej: Z sali koncertowej dobiegały dźwięki kantaty Bacha śpiewanej przez chór złożony z samych dyszkantów". Raczej mało skomplikowane, ale niech będzie; pozostała wersja druga:(

Trąbole (nazwa tej zabawy pochodzi od trąby lub trąbki, nie wiem na czym polega, Słoń mi nie zdradził swojej tajemnicy)

Przyszedł Słoń do Jeremiego;

wielkie uszy, trąba długa!

Stało się to dnia takiego,

gdy za oknem zła szaruga.

Ani ciepła, ani słońca,

bez spaceru... szary dzień…

Nuda już dobiegła końca,

bo Słoń wniósł radości cień!

Pobawimy się w trąboli?

Słoń zapytał Jeremiego.

Szukaj trąby w swej gondoli,

może znajdziesz coś takiego.

Szukał Jerry trąby w wózku,

nic nie znalazł, trąby brak!

I nie było jej też w łóżku.

Chce się bawić, ale jak?

Ja chcę trąbę! Tato, Mamo!

Bym ze Słoniem grał w duecie;

Solo to już nie to samo!

Wiecie o tym? Chyba wiecie!