Wilczy apetyt

Wilczy apetyt

W ciemnej norze pod drzewami

żyły wilki z wilczętami:

tata wilk, wilczyca mama

i gromadka rozbrykana.

Pierwszy wilczek szarobury,

drugi  pyszczek miał ponury,

trzeci  z wszystkich był najmniejszy,

czwarty, za to najmądrzejszy.

Wilczki pod mamy nadzorem

na zabawę miały porę.

Mogły biegać, kłaść się w trawie,

nikt nie widział z niej ich prawie.

Kiedy wilczki się bawiły,

tata zbierał w sobie siły,

i na łowy ruszał w knieje,

bo wilk zły jest, kiedy nie je.

A że sporą miał rodzinę,

upolować chciał zwierzynę,

gdyż roślinek wybór wąski

je wilk tylko na  przekąski.

Tata ruszył więc na łowy.

Jego pośpiech był celowy;

bo gdy  zbudzą się wilczęta

skowyt straszny się rozpęta.

Będą chciały  wilki małe

dostać mięsa płaty całe!

Zjedzą wszystko z apetytem

pomrukując  cicho przy tym.

Potem chwila na zabawę

i znów szykuj mamo strawę.

Wilki jedzą mięsa  sporo,

z niego swoje siły biorą.

Kiedy człowiek dużo zjada

to powiedzieć  mu wypada:

"Bracie, wilczy masz  apetyt,

nie jest zdrowe to,  niestety!"