Kasztankowa rodzina

Jesień, dywany z kolorowych liści, kasztany i żołędzie  leżące gęsto na pożółkłej trawie i wspomnienie z dzieciństwa, kiedy kasztanowe ludziki były cudowną zabawką...Zawsze otulałam je gałgankami, by było im ciepło...cieplej niż małej Elżuni...

Odchodziło lato, spadały kasztany,
każdy brązowiutki, jak pomalowany.
Nazbierać ich chcieli chłopcy jak najwięcej,
zapełnili całe kieszonki i ręce.

Potem w domu chłopcy, po namyśle chwili,

kasztanowe kulki z sobą połączyli.

Jest mama, jest tata i jest dzieci dwoje...

 Rodzinka dostała też mieszkanie swoje.

Mieszkają przy oknie ludki kasztankowe;

mają w  saloniku meble całkiem nowe.

Patrzą jak za szybą drzewa się czerwienią,

jak liście wiatr zrywa deszczową  jesienią.

A na parapecie sucho jest i miło...

Niestety, tak pięknie to do wczoraj było,

bo dzisiaj wieczorem, całkiem niespodzianie,

odwiedził ktoś wielki  malutkie mieszkanie.

Ludki kasztankowe wytrzeszczały oczy,

kiedy na parapet czarny kocur wskoczył.

Nie zważając na nic rozsiadł się wygodnie,

nim zasnął, pomruczał pod nosem łagodnie. 

Tymczasem rodzina kasztankowa cała,

w kąciku przy oknie ze strachu truchlała.

Wszystkie meble spadły na podłogę z góry,

zostały z nich tylko  patyki i wióry.

A kot spał spokojnie godzin chyba cztery;

bo takie po prostu są kocie  maniery.

Kiedy biedne ludki już uciekać chciały,

 kocur się obudził i wyciągnął cały.

Zaraz też zeskoczył z parapetu zgrabnie,

poszedł gdzieś... a dokąd, tego nikt nie zgadnie.

Kasztankowe ludki odtąd bezustannie,

bały się, że kocur znowu do nich wpadnie.

Spakowano rzeczy i w dogodnej chwili

parapet okienny wszyscy opuścili.

Przygarnij, gdy spotkasz ludziki z kasztanków,

bo się boją śniegu i mroźnych poranków.

Odchodziło lato, spadały kasztany,
każdy brązowiutki, jak pomalowany.
Nazbierać ich chcieli chłopcy jak najwięcej,
zapełnili całe kieszonki i ręce.
A już w domu malcy, po namyśle chwili,
kasztanowe kulki z sobą połączyli.
Jest mama, jest tata i jest dzieci dwoje...
Rodzinka niebawem trafiła na swoje.
Mieszkają przy oknie ludki kasztankowe;
mają w saloniku meble całkiem nowe.
Patrzą jak za szybą drzewa się czerwienią,
jak liście wiatr zrywa deszczową jesienią.
A na parapecie sucho jest i miło...
Niestety, tak pięknie to do wczoraj było,
bo dzisiaj wieczorem, całkiem niespodzianie,
odwiedził ktoś wielki malutkie mieszkanie.
Ludki kasztankowe wytrzeszczały oczy,
kiedy na parapet czarny kocur wskoczył.
Nie zważając na nic rozsiadł się wygodnie,
nim zasnął, pomruczał nawet dość pogodnie.
Tymczasem rodzina kasztankowa cała,
w kąciku przy oknie ze strachu truchlała.
Wszystkie meble spadły na podłogę z góry,
zostały z nich tylko zapałki i wióry.
A kot spał spokojnie godzin chyba cztery;
bo takie, po prostu, są kocie maniery.
Kiedy biedne ludki już uciekać chciały,
kocur się przebudził i wyciągnął cały...
Zaraz też zeskoczył z parapetu zgrabnie,
poszedł gdzieś... a dokąd, tego nikt nie zgadnie.
Kasztankowe ludki odtąd bezustannie,
bały się, że kocur znowu do nich wpadnie.
Spakowano rzeczy i w dogodnej chwili
parapet okienny wszyscy opuścili.
Przygarnij, gdy spotkasz ludziki z kasztanków,
bo się boją śniegu i mroźnych poranków.
...😊

Katar Marka

Marek, chłopiec zwykle psotny,
już od rana był markotny.

Tata tulił swego smyka,

by zły humor szybko znikał?

Bardzo się starała mama,

aż się smutna stała sama.

Bajki nie chciał słuchać Marek,

nie ciekawił go zegarek.

Nic malować nie chciał farbą.

Do niczego się nie garnął!

Z klocków nie zbudował domu,

mamie w kuchni nie chciał pomóc!

Wszyscy bardzo się martwili.

Ale w końcu, w pewnej chwili

pomysł w ich zaświtał głowach.

To sukcesu już połowa!

Poszli z Markiem do doktora,

bo najwyższa była pora,

by przepędzić smutek Marka.

Przebrała się smutku miarka! 

Doktor dobrze zbadał chłopca,

jak przystało na fachowca.
I już w ułamek godziny
dotarł doktor do przyczyny.

Powiem krótko; otóż Marek

zachorował na katarek!

Zwykły katar? ktoś zapyta.

Tak! Przez katar humor znika!

Książki Jeremiego

Komentarz do zdjęć Jeremiego: 

Bardzo lubię taką porę,

kiedy książki z półki biorę.

Spośród wielu sam wybieram

i to zrobię właśnie teraz.

Wezmę książkę o pojazdach,

rakach, rybach i rozgwiazdach,

kotkach, pieskach, koniach, krówkach,

pszczołach, osach no i mrówkach.

Sam oglądam książek strony;

każdą jestem zachwycony:)

A tu biblioteczka Jeremiego u babci Elżbiety z ukochaną przez niego serią "Mały chłopiec"